Эй, Аллоҳ! Агар бир ғарибингни фарёди шу қадар бўлса, миллионлаб йўқсил, бечораларингники қанақа бўлади?! Банк, кредит, дори, қарз, таппи, ўлим… Бунақада луғатдаги барча сўзларни ёмон кўриб қоламанку! Етим, есир, йўқсилни йиқитаётган, дард, йўқчилик… ўлимни тан олмайдиган судхўр банкларга, катта – кичик идораларга ўт қўйсам, дунёга ўт кетмайдими?! Йигирма биринчи асрда таппи билан исинаетган болаларингни териб чиқсам, қуёш эриб кетмайдими?! Ўғлимни кўтарма краничалик кучи йўқ анави мўйсафидингни, дала-дашт, бозор, қурилишларда, ўрисни совуқ ўрмонларилаю, кариснинг заводларида қариётган минглаб меҳнаткашларингни қувватлантирувчи мурувати – бола, чақаси...

Орадан қанча вақт ўтди билмайман, кўзим илинган экан. Соат тунги 01:00. Ўғлим жажжи қўллари билан юзимдан силаб, бироз қўрқув билан уйғотди: "Дадажон хуфтонни ўқимай ухлаб қолибсиз". Қарасам қўлида жойнамоз. Бироз бир-биримизга тикилдик. Ўғлимнинг кўзида маъюслик ва меҳр қалқиб турибди. Бориб таҳорат олдим, ўғлим эса жойнамоз кўтарганча ортимдан эргашиб юрди. Унинг қўлидаги жойнамозни олиб, намоз ўқишни бошладим...