Umar ibn al-Xattob davrlarida u kishining huzurlariga uch kishi miskin bir yigit bilan kirib shunday deyishdi: "Ey moʻʻʻminlar amiri, mana bu yigitdan biz uchun qasos olishingizni soʻraymiz, sababi bu inson bizni otamizni oʻldirdi".

Oradan qancha vaqt oʻtdi bilmayman, koʻzim ilingan ekan. Soat tungi 01:00. Oʻgʻlim jajji qoʻllari bilan yuzimdan silab, biroz qoʻrquv bilan uygʻotdi: "Dadajon xuftonni oʻqimay uxlab qolibsiz". Qarasam qoʻlida joynamoz. Biroz bir-birimizga tikildik. Oʻgʻlimning koʻzida maʻʻyuslik va mehr qalqib turibdi. Borib tahorat oldim, oʻgʻlim esa joynamoz koʻtargancha ortimdan ergashib yurdi. Uning qoʻlidagi joynamozni olib, namoz oʻqishni boshladim...

Bola bir zumda boshidan tosh bilan urilgandek zarbani his qildi. Nima deyishni bilmay qoldi bir muddat. Ammo biroz oʻyladi va endi katta boʻlganini, oʻksingani bildirish yaxshi emasligini mulohaza qildi. Koʻzguga oxirgi marta bir qur koʻz tashlab, ustidagilarni echib bir burchakka irgʻitib, oʻzining eski kiyimlarini kiydi.