Ey, Alloh! Agar bir gʻaribingni faryodi shu qadar boʻlsa, millionlab yoʻqsil, bechoralaringniki qanaqa boʻladi?! Bank, kredit, dori, qarz, tappi, oʻlim… Bunaqada lugʻatdagi barcha soʻzlarni yomon koʻrib qolamanku! Etim, esir, yoʻqsilni yiqitayotgan, dard, yoʻqchilik… oʻlimni tan olmaydigan sudxoʻr banklarga, katta – kichik idoralarga oʻt qoʻysam, dunyoga oʻt ketmaydimi?! Yigirma birinchi asrda tappi bilan isinaetgan bolalaringni terib chiqsam, quyosh erib ketmaydimi?! Oʻgʻlimni koʻtarma kranichalik kuchi yoʻq anavi moʻysafidingni, dala-dasht, bozor, qurilishlarda, oʻrisni sovuq oʻrmonlarilayu, karisning zavodlarida qariyotgan minglab mehnatkashlaringni quvvatlantiruvchi muruvati – bola, chaqasi...

Oradan qancha vaqt oʻtdi bilmayman, koʻzim ilingan ekan. Soat tungi 01:00. Oʻgʻlim jajji qoʻllari bilan yuzimdan silab, biroz qoʻrquv bilan uygʻotdi: "Dadajon xuftonni oʻqimay uxlab qolibsiz". Qarasam qoʻlida joynamoz. Biroz bir-birimizga tikildik. Oʻgʻlimning koʻzida maʻʻyuslik va mehr qalqib turibdi. Borib tahorat oldim, oʻgʻlim esa joynamoz koʻtargancha ortimdan ergashib yurdi. Uning qoʻlidagi joynamozni olib, namoz oʻqishni boshladim...