“Chinnigul va tikan” – Yahyo Sinvar (qissa, uchinchi qism)
Marhum qoʻmondon, Falastin ozodlik harakati etakchisi, mard
jangchi, oʻz vatani va millatining sodiq oʻgʻloni Yahyo Sinvarning “Chinnigul va
tikan” asarini eʻʻlon qilishda davom etamiz. Tarjimon – Maʻʻmur Muxtor.
1-qism
2-qism
***
Quyosh
chiqqan har kunning erta tongida onamlar suv saqlanadigan koʻza va chelaklarni koʻtarib,
navbat olish maqsadida xayriya jamgʻarmasi chiqarib bergan suv olish eriga
borishardi. Bu erda kuniga ikki yo uch soat suv chiqar, kimning navbati kelib
olishga ulgurib qolsa, idishlarini toʻldirib qolardi. Ulgurmaganlar boʻlsa, keyingi
kunni kutishga majbur boʻlishar, qoʻshnilaridan qarzga suv olib turaishardi.
Baʻʻzida idishini
navbatga qoʻyishdan gʻaflatda qolgan qoʻshnilarning biri avvalroqqa oʻtib ketib,
oldinroq toʻldirib olishga harakat qilardi. Buni sezib qolishganidan keyin «Mening
navbatim edi», «Yoʻq meniki», kabi gaplar bilan tortishuv boshlanib ketardi.
Bora-bora avj olib, qoʻllari bilan bir-birini turtishar, haqoratli gap aytishar,
sochlarini yulib, hatto baʻʻzan idishlarni sindirishgacha borishardi. Suv joʻmragining
osti singan sopol idishlar bilan bir qat boʻlib qolgandi.
Akalarim
va qoʻshnilarning farzandlari maktabdan qaytishganida, tushlikni qilib boʻlishgach
«etti tosh» oʻynini oʻynagani chiqishardi. Qizlar boʻlsa «Katak-tosh» oʻyinini
oʻynashardi. Alebastir yoki tosh boʻlagini olib, erga ketma-ket uchta toʻrtburchak
katak chizishardi. Xar bir katakning uzunasi ham eni ham taxminan bir metr
boʻlardi. Uchinchi katakning tepasiga yarim doira chizilardi. Oʻyinchi bir boʻlak toshni
birinchi katakka tashlab, oʻzi ham sakrab kiradi. Bir oyoqda turishi kerak boʻladi.
Oʻsha bir oyogʻida haligi toshni surib ikkinchi katakka oʻtkazishi va oʻzi ham shu holda
oʻtishi kerak boʻladi. Keyin uchinchi katakka ham shu tarzda oʻtadi. Soʻng yarim doira
ichiga oʻtkazib, oʻzi ham ichiga kiradi. Shundagina ikkinchi oyogʻini ham erga qoʻyishi
mumkin. Soʻng xuddi shunday orqaga qaytadi. Agar ikkinchi oyogʻini qoʻyib olsa yoki
chiziqni bossa, yutqazadi. Keyin raqibasi oʻynaydi. Baʻʻzida «arqonda irgʻish» oʻyinini
ham oʻynab turishardi.
Oʻgʻil
bolalar esa baʻʻzan «Yahud-Arab» oʻyinini oʻynardi. Ikki qismga boʻlinib, biri
yahudlar, ikkinchisi arablar jamoasi boʻlardi. Har bir jamoa vakillari yogʻoch yo oʻtinni
oʻziga miltiq qilib olardi. Miltiqlardan oʻq uzib, «Tegdi, men yiqitdim», desa,
narigisi «Yoʻq, men birinchi tekkizdim, sen yiqilding», - deya baqirar, kim
birinchi yiqilganini aniqlasholmay baʻʻzan tortishib ketishardi. Koʻp holatlarda arab
jamoasi yahud jamoasini magʻlub qilishi lozim edi. Chunki jamoalarni odatda yoshi
kattaroq boʻlgan, kuchli bolalar taqsimlardi. Ataydan arab jamoasiga kuchliroq
tarkib qilardi-da.
Bobom bir oyda bir marta oʻzimiz va amakim oilasining kartalarini olib, markazga chiqib
kelardilar. Peshindan keyin qaytib kelishardi. Qaytayotganlarida oldilarida eshak
arava boʻlib, unda xaltaga
solingan un, saryogʻ, yogʻ kabi mahsulotlar, yana bir nechta savatlarda noʻxot kabi mahsulotlar
boʻlardi. Arava eshigimiz oldiga toʻxtar ekan, bolakaylar uni oʻrab olishar, chiqamiz deb aravaga sakrashardi. Aravakash
boʻlsa, qamchisi bilan oʻqtalib, bolakaylarni aravadan nari qilishga urinardi. Bobom aravadan olib
kelgan mayda-chuydalarni
tushirtirar ekan, ichki
choʻntagidagi xaltachadan bir qancha tangalar chiqarib, aravachiga uzatardi. U ham pulni choʻntagiga solib, «Alloh
oʻrnini toʻldirsin», deya eshagini haydab ketardi. Bolakaylar yana arava ortidan
chopib, osilishlarini aytmaysizmi? Kattalar ularni qaytarib, aravachiga yoʻlni ochib
berishardi.
Onam singlimni tibbiy koʻrikdan oʻtkazish uchun chodirlar yaqinida
joylashgan Shvetsiya kasalxonasiga borar, baʻʻzan meni ham olib olardi. Yosh bolalar
va ayollar qismida singlimning
vazni, boʻyi oʻlchanib, tekshiruv va tahlillar qilinardi. Oʻsha erda yosh bola bilan
kelgan ayollar juda koʻp boʻlib, oq ranga boʻyalgan uzun yogʻochli kursida oʻtirishar,
joy etmaganlar boʻlsa, erga oʻtirib olishib, oʻzaro suhbatlashardi.
Unisi yonidagi ayolga oʻzining dard-u alamlarini gapirib
oʻtirgan, bunisi ham, narida oʻtirgan ayol bilan hasratlashayotgan boʻlardi. Hech bir
ayolning gʻam-tashvishi bir-birinikidan kam boʻlmasdi. Shoʻrlik ayollar shu tarzda
ichidagi dardlarini oʻzaro ulashgancha
navbatlarini kutishardi.
Kasalxona tashqarisida shirinlik sotib yuradigan holvafurushlar yuradi. Oʻshanda
onamning etagidan tortib,
bir shirinlik oldirish maqsadida injiqlik qilardim. Qaysarlik qilib turib olganim
sababli, garchi otam uzoq vaqtdan beri bedarak ketgan, bobom
keksaligi sabab ishlamayotgan, bobom tugul yosh-navqiron, kuch-quvvati bor
yigitlarga ham ish yoʻq boʻlib turgan zamonda men uchun shirinlik olib berishga
majbur boʻlardilar. Ammo iqtisodiy ahvolimiz qoʻshnilarga qaraganda durustroq edi.
Bilganim, urushdan oldin onamning qoʻllarida taqinchoqlari boʻlardi. Urushdan soʻng
oʻsha taqinchoqlarni qaytib koʻrmadim. Togʻam ham ancha yaxshi inson edi. Bizdan tez-tez xabar olib turardilar.
Har kelganida onamga
pul berib ketardi. Hatto bizga ham, amakivachchalarimga ham har kelganda tanga
berardi. Bu pulga Abu Jobir amakining doʻkonidan shirinlik olib erdik.
Togʻamning moliyaviy jihatidan omadi chopgan boʻlib, mato toʻqib chiqaradigan tsexi
boʻlardi. Gʻazo bosib olinishidan ilgari Misrdan mato toʻqiydigan jihozlar olib
kelgandi. Gʻazo bosib
olinganidan keyin ham tsexi faoliyat yuritib keldi. Sifatli matolar ishlab chiqarardi.
1967 yildan keyin Janubiy
sohildan Xalil mintaqalarigacha etkazib berishni yoʻlga qoʻygandi. Moddiy ahvoli
yaxshi boʻlgani uchun ham onamga
koʻp yordam qilardi. Onam olmayman, deb turib olsalar ham, «Sizlarga men yordam
qilmasam, kim yordam qiladi? Bolalaringiz qanday yashaydi axir?» - deya majburlab tutqazib
qoʻyardi. Onam boshini asta silkitib, yuzlaridan duv-duv yoshlar oqardi. Togʻam: «Har
safar yigʻlab meni qiynaysiz, qoʻying», deb yupatishga urinardi.
Amakimning oilasi ham deyarli toʻliq biz bilan yashardilar. Bir nonni birga boʻlib edik, bir
idishdan birga suv ichdik. Bobom Mahmud akam bilan amakimning oʻgʻli Hasan akaga
aytib, ular bilan
oramizni ajratib turadigan oʻrtadagi devordan darcha ochtirgandi. Ikki xovli baʻʻzi
xususiy jihatlarni hisobga olmaganda, bir hovliga aylangandi. Kelinoyimning ota-onasi qiyin ahvolda
boʻlib, qizining
hoʻjayini shahid boʻlganini bilsalar-da, yordam qilishga qodir emasdilar. Ammo tez-tez oilasi
tarafdan qayta turmush qurishga bosim boʻlib kelardi. Kelinoyim esa har gal
bolalari zoe boʻlishidan qoʻrqib, rad qilar ekan.
Kunlarimiz, oylarimiz, yillarimiz shu zaylda oʻtdi.
Kunlarning birida togʻam biznikiga hol soʻrab kelgandi, ketish oldidan odatdagidek onamga pul
bermoqchi boʻldilar. Ona bu safar ololmayman deya qattiq turib oldi. Chunki onamda kuchli hijolat hissi
sezilib turardi. Shundan soʻng togʻamiz
bizga moddiy yordam qilishga boshqa yoʻl topib qoʻygan ekan. Oʻzining tsexida
mayda-chuda ishlarni qilib turishga yoshroq yigitlar kerak deb, Mahmud akam va amakimning oʻgʻli Hasan
akani ishga oldi.
Ertalabda borishlari ham shart emasdi. Maktabdan qaytgandan keyin borishsa boʻlarkan.
Begonadan koʻra oylik maoshni shularga bersam oʻrni boʻladi, degan reja qilgan ekan. Oldindan bir
oylik maoshlarini ham berdi. Onam ham shundan keyin qoʻllarini qaytarolmadilar.
Mahmud va Hasan akalarim oila boqish masʻʻuliyatini zimmalariga olib, tsexda ishlay
boshladilar. Maktabdan qaytishgach, dasturxon ustida uzun suhbat boshlanardi. Onam
ularga ishga qanday borib-kelishlarini, ishni qanday ixlos bilan qilish
kerakligini, qunt bilan bajarishlarini oʻrgatardi. Soʻng elkalaridan qoqib, ishga
kuzatardi. Shom vaqtida ularni xuddi
biror yurtni fath qilib kelayotgan otliq qoʻmondonlarni kutib olgandek kutib
olardi.
Akalarim togʻamning
ishxonasida aytarli ish qilishmasalar-da, bizga gʻamxoʻrlik qilishning ajoyib rejasi
edi bu.
Bomdod vaqti kirganida koʻpincha bobomning tahorat olayotib aytayotgan duo ovozidan uygʻonib
ketardim. Bu duoni eshitish
menga juda yoqardi. Keyin namoz
oʻqishni boshlagach, «Fotiha» surasini, zam suralarni oʻqiganini mirqib
tinglab yotardim. Keyin qoʻlini ochib, qunut duosini oʻqirdi. Bu holat takrorlanaverganidan oʻsha duolarni yodlab
olay degandim.
اللهم اهدنا في من
هديت ....»
Shu soʻzlar
bilan boshlanardi.
Bosqinchilar
tungi soat ettidan to ertalabki beshga qadar koʻchaga chiqishni man qilib qoʻygan,
kim bu vaqt koʻchaga chiqsa, otib tashlashardi. Tuni bilan u er, bu erda
yurib, karantin vaqtida koʻchaga chiqmasliklarini taʻʻminlab turishardi. Shu sababdan bobdod namozini masjidda ado qilolmasdi bobom. Ammo qolgan
namozlarni kutilmagan sabablar toʻsib qolmasa, jamoat bilan oʻqirdi.
Maʻʻmur Muxtor
tarjimasi, davomi bor