Uchinchi oydirki, eng ilgʻor qurollarga, razvedka aktivlariga va Gʻarbning cheksiz koʻmagiga ega boʻlgan Isroil 350 km² maydonga hujum qilmoqda.

Bu, albatta, strategik magʻlubiyat, chunki... Isroilning mavjudligi Gʻarbning qoʻllab-quvvatlash ustunlariga, yadro quroliga va mintaqadagi "eng kuchli" armiya afsonasiga tayanadi. Va bu afsona koʻz oʻngimizda parchalanib bormoqda. Shu sababli, yana bir ustun allaqachon silkina boshlagan - Gʻarbning yordami. Yadroviy qurol bilan esa urishish uchun hech qanday joy yoʻq.

Butun bu «operatsiya» insoniyatga qarshi dahshatli jinoyatlar, ochiqchasiga genotsid bilan birga olib borilmoqda. Va bir tomondan tabiiy va toʻgʻri xulosa shuki, vahshiyona nafrat va barcha tirik mavjudodlarni qirib tashlash istagiga boʻsh maydonni egallash bahona boʻlmoqda. Biroq buning yana bir boshqa sababi ham bor - ularda shunday istak boʻlgan taqdirda ham, ular shunchaki boshqacha urusha olmasdi, aniqrogʻi bunga qodir emaslar. Axir bosqinchilarga kuchli asoslarga ega, hududni juda yaxshi biladigan jangchilar qarshi kurashmoqda, yana bir muammo shundaki, istilochilar ulardan qariyb hamma narsa hazar qiladigan begona hududda turishibdi. Shuningdek, harbiylar faqatgina oʻt ochish radiusidagi oʻz dislokatsiyalari (joylashgan joylari) perimetrinigina nazorat qilishmoqda.

Shuni tushunish kerakki, Xamas nafaqat TsAXAL terrorchilik tashkilotini, balki Amerikaning eng ilgʻor proksi armiyasini ham yoʻq qilmoqda. Albatta, ular Amerikaning standart proksisidan* farq qiladi (aytmoqchi, ular ham anʻʻanaviy ravishda kamroq qurollangan, kam sonli, biroq mafkuraga ega raqiblarga, masalan, Vʻetnamda, Koreya, Afgʻoniston va hokazoga yutqazishadi), biroq gap. Umuman olganda, oxirgi marta amerikalik harbiylar Fallujada Iroq partizanlari bilan haqiqiy frontda jang qilgan. Va ular tabiiy ravishda magʻlub boʻlishdi. Ikki marta. Shundan soʻng ular shunchaki bu shaharni qoʻrgʻoshin va oq fosfor bilan toʻldirishdi. Bu urush jinoyati ekanligini taʻʻkidlashning maʻʻnosi yoʻq, chunki ularda boshqa urush aktlari boʻlmagan. Va shundan keyin amerikaliklar dushmanning qurolli guruhlari bilan toʻgʻridan-toʻgʻri yuzma-yuz turishga urinishlarini takrorlamadilar, balki faqat mahalliy xoinlarning qoʻllari orqali harakat qilishdi. Har kimning samaradorligi oʻz holicha boʻlib chiqdi, lekin masalan, Iroqda (mayli «nafratga sazovor» Eronning yordami bilan boʻlsa ham) natija oz-moz qayd etildi. Afgʻonistonda ham magʻlubiyatni butunlay tan olish va joʻnab qolishga majbur boʻlindi.

Vaholanki bu birgina amerikaliklarning muammosi emas edi.

Xuddi shu narsa Rossiyaning birinchi Chechen urushidagi magʻlubiyatiga ham sabab boʻlgandi. Xuddi shu muammo, bosib olingan hududlarni "nazorat qilish" oʻta shartli xususiyatga ega edi. Aynan shu sababli ikkinchi Chechen urushi Qodirovning hokimiyat tepasiga kelishi va mahalliy aholini yollash yoʻli bilan Qodirov armiyasini shakllantirish orqali uni kuchaytirishi bilan yakunlandi, shu jumladan koʻp milliardlar sarflandi.

Chechenistonda joylashgan oʻn minglab rossiyalik harbiylar esa tom maʻʻnoda oʻz bazalariga qamalib olgan. Aftidan, joriy yilgan kelibgina ayrim zobitlarga oilalari bilan ushbu harbiy shaharchalardan tashqarida uy-joy ijaraga olishga ruxsat berildi.

Natijada har qanday bosqinchining armiyasi faqat bosqinchi sifatidagi mavqeidan foydalanadi va qoʻrquv ostida vaziyatni bir muddat ushlab turadi.

Va agar “Tolibon” singari ularning kuchiga ishonishni toʻxtatsangiz, organizm yot jismlarni oʻzidan siqib chiqargani kabi bosqinchilar ham haydab chiqariladi.

Va Gʻazo sektoridagi joriy urush qanday tugashidan qatʻʻi nazar, falastinliklar bu najot sari ulkan qadam tashladilar.

- dXtag (https://x.com/hox4i/status/1736270183918899405?s=46&t=Io01wDX8rTGPdfXVEKRiFg)

Proksi urushi – ikki davlat yoki mamlakatlar oʻrtasidagi xalqaro mojaro boʻlib, uchinchi davlat yoki mamlakatlar hududidagi ichki nizolarni hal qilish niqobi ostida ularning resurslaridan foydalangan holda harbiy harakatlar orqali oʻz maqsadlariga erishishga harakat qilinadi.